(English version on DIY Photography.net)
Ik kan niet vertellen hoe vaak ik al verteld heb hoe ik aan deze foto kom. De foto is gemaakt voor de halve finale van de Canon Grand Prix 2017, en in aanloop en ook na afloop heb ik het er met een heleboel mensen over gehad. Laat ik bij het begin beginnen. Eerder dit jaar kreeg ik een uitnodiging in mijn mail om mee te doen aan deze wedstrijd, een van de categorieen was beeldbewerking. En beeldbewerken doe ik veel en graag. Ik stuurde 2 foto’s in, de eerste 2 waarvan ik het idee had dat ze 1. ‘origineel’ en 2. ‘redelijk bewerkt’ waren. Niet voor serieus, ik verwachtte er niks van. Hier mijn inzending.
Na een portfolio review bleek ik 1 van de 4 gelukkigen te zijn die een opdracht mochten doen om in de finale te komen. Yeow!! Door een ongelukkig toeval kreeg ik de opdracht een week later dan de andere kandidaten, maar geen paniek, ik had nog ruim voldoende tijd. Het thema was ‘Emotie’. Een nogal breed thema, hmmmm… Tijd voor actie!
Wat ik aan het begin van elke conceptuele of thematische foto doe is, zoeken. Iedereen weet wat emoties zijn maar wat zijn emoties nou eigenlijk? Emotie zoeken levert op: emoties zijn prikkels in de breedste zin van het woord. Wiki zegt: een reactie van onze hersenen op een affectieve prikkel. W00t?!?! Enfin, welke emoties zijn er zoal? Vreugde, angst, verdriet, haat, woede, etc etc. Ladiedah, wat kun je ermee?! Ik besloot een basis emotie te nemen als onderwerp en dit zo invoelend en treffend mogelijk in beeld te brengen. Van mij mag het onderwerp van een foto wel in 1 keer duidelijk zijn namelijk. Dan is het tijd voor een stukje geavanceerd gereedschap, een lijstje. Ik ben dol op lijstjes, een onmisbare tool, echt. De eerste termen op het lijstje zijn voor mij standaard altijd uitdrukkingen en gezegden, dan komen song titels en/of film titels. Als dat allemaal niet werkt, kun je altijd nog zelf iets bedenken. Of niet 🙂
‘Drowning in Sorrow’. Hmmm, hoe zou dat er uit zien in het echt? Een beetje humor kan geen kwaad misschien, verdriet op zich is al zwaar genoeg. Onderwater; ja. Drowning -> water, onderwater foto maken. En dan, hoe combineer je humor en verdriet in 1 beeld? Lastig, lastig, maar niet onmogelijk. Ok, laten we het cliché (het cliché stamt in dit geval natuurlijk al van het jongetje met de traan) een beetje oprekken…. we maken het ietsje over de top. Het beeld moet droevig zijn, maar ook het besef geven dat dit in het echt natuurlijk een beetje vreemd zou zijn. Het beeld kan wel een dubbele lading gebruiken. Verdriet is goed om af en toe te hebben en te doorleven, maar het moet eigenlijk ook een prikkel zijn. De prikkel om het achter je te laten, verder te gaan met je leven, het een plekje te geven…
Tijdens het maken van allerlei keuzes is er 1 ding waar je op moet letten. Laat het nooit een kermis worden. Als je lekker wilt koken zul je je ingrediënten ook zorgvuldig moeten kiezen en eigenlijk al weten wat de smaak moet worden. Idem in beelden maken. Geen random elementen die niets toevoegen of de aandacht afleiden. Heel belangrijk. Kleurstelling is belangrijk, veel rood in een doffe, grijzige omgeving. Rozenkrans onder water en roosjes juist boven water. Hoe meer je op voorhand bedenkt hoe minder werk je hebt in de studio. 1 dans/uitgaansschoentje, want 2 zegt: ‘compleet’, als je er maar 1 ziet zegt het: ‘incompleet’. Incompleet combineert goed met verdriet. Scheuren in de muur, zoals je littekens op je ziel kunt hebben. Maak het relevant, dat is voor de kijker prettiger. Gebruik beeldtaal! Voor een toeschouwer wordt het onrustig als je te veel moet gaan raden naar de bedoeling, als er te veel bijzaken inzitten.
De foto is dan al bijna af. Niks gedaan behalve een beetje Googelen en een lijstje gemaakt, maar het beeld is er al bijna, ik hoef het alleen nog maar te maken. Het tweede lijstje was snel gemaakt,
1. model (geen zelfportret, het gaat helemaal niet over mij)
2. tafeltje om op te leunen (verdrietige hoofden voelen zwaar)
3. waterbak (het moet gedeeltelijk onder water)
4. rozenkransje (geloof biedt troost…. volgens sommigen)
5. dode roosjes (zoveel water bij elkaar huilen kost tijd, en roosje sterven als
ze geen water krijgen en ze staan te hoog om wat aan het traanvocht te hebben)
6. tijdloos jurkje, tijdloze stoel, diverse props etc
Wat overblijft is ter plekke nadenken over het licht, over de pose en het zo overtuigend mogelijk vastleggen. En zo komen we aan Drowning in Sorrow. Wat rest is de nabewerking. Daarover een andere keer meer. Over het maken van artistieke keuzes valt nog best wat te zeggen. Ik hou van het ‘maken’ van beeld, ook al speelt 80% procent zich af in je hoofd en niet in de studio. Heerlijk om te doen en met een paar bescheiden hulp middelen hoeft het ook helemaal niet zo moeilijk te zijn.
1 Comment